คำอุปมา บทที่ 8

 

บทที่  8

คำอุปมาเรื่อง  คนทำงานในสวนองุ่น

(มธ 20.1-16)

 

1.      พื้นฐาน

ก.        เศรษฐีหนุ่มไม่พร้อมที่จะสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อจะติดตามพระคริสต์  เขาจึงจากไปอย่างโศกเศร้า (มธ 19.16-23)

ข.        หลังจากนั้นเปโตรก็อยากอวดจึงประกาศว่า  “นี่แหละ   ข้าพเจ้าทั้งหลายได้สละสิ่งสารพัดติดตามพระองค์มา” แล้วก็ต่อด้วยข้อต่อลองถามว่า   “พวกข้าพเจ้าจะได้อะไรบ้าง”   (มธ 19.27)

ค.        องค์พระผู้เป็นเจ้าสัญญาพระพรใหญ่ยิ่ง   แต่เตือนว่า  “มีหลายคนที่อยู่ข้างต้นจะต้องกลับไปอยู่ข้างปลายและที่อยู่ข้างปลายจะกลับไปอยู่ข้างต้น”   (มธ 19.30) จากประโยคนี้เป็นสายนำไปถึงคำอุปมาเรื่องนี้  (ดู มธ 20.8-16)

 

2.      เนื้อเรื่อง

ก.      เจ้าของสวนคนหนึ่งออกไปจ้างคนทำการในสวนองุ่นของตนแต่เวลาเช้า

1)        ทางของมนุษย์ส่วนมากมักจะเดินทางออกห่างพระเจ้าไป  (ยซย 59.1-2, อซ 2.1-3)   แต่พระเจ้าก็พยายามนำเขากลับมาถ้าเพียงแต่เขาจะแสวงหาพระองค์ พระองค์พร้อมจะคืนดี

2)        แผ่นดินเป็นสถานที่สำหรับผู้ที่ต้องการทำงาน   (อซ 2.10, ฟป 2.12, 1 ตธ 2.10, ฮร 10.24)  ไม่ใช้สำหรับผู้ที่ปลดเกษียณแล้ว  (คนขี้เกียจ)

3)        งานที่ทำจะได้รางวัลเมื่อทำในสวนขององค์พระผู้เป็นเจ้าเท่านั้น  (1 กธ 15.48)

 

ข.      ลูกจ้างได้รับการจ้างเวลาต่างกัน

เวลาต่างกัน  หมายถึง  การเป็นคริสเตียนเวลาต่าง ๆ ในชีวิต

งานที่ทำภายนอกสวนพระเจ้ามองดูเห็นว่าเป็นการอยู่เฉย ๆ

คำอุปมาชี้ให้เห็นว่าการเชื่อฟังไม่ต้องรอ  ทันทีที่ได้รับการว่าจ้างก็ทำเลย

 

ค.      ทุกคนได้รับเงินค่าจ้างหนึ่งบาทเท่ากัน

1)    นี่หมายถึง ชีวิตนิรันดร์   แต่มิได้หมายความว่าเราสมควรและเหมาะสมที่จะได้รับ (รม 6.23)

2)    แต่ ณ ที่นี้ก็มิได้หมายความว่าทุกคนจะได้รับพระพร   และความสุขเหมือนกัน   (ดูคำอุปมาเรื่องเจ้าประเทศ

       ราช  ลก 19.12-27)

 

        ง.   การให้รางวัลนั้นเป็นตามใจของเจ้าของสวนถึงแม้ว่าพวกลูกจ้างบ่น

ความยิ่งใหญ่ของพระองค์เน้นในที่นี้  คือ  ไม่มีใครมีสิทธิ์ที่จะตัดสินต่อว่าสิ่งที่พระองค์ทำ

บางคนอาจจะทำงานดีมาก  แต่นิสัยต่อผู้อื่นใช้การไม่ได้จำต้องปรับปรุง

 

จ.    คนที่อยู่ข้างต้นจะต้องกลับไปอยู่ข้างปลาย  และคนที่อยู่ข้างปลายจะกลับไปอยู่ข้างต้น

1)    ไม่ใช่แต่ผู้ที่เป็นหลักของคริสตจักรเท่านั้น   แต่การกระทำของคริสเตียนธรรมดาก็เช่นกัน   ลองคิดถึงหญิงม่ายกับเงินทองแดงสองแผ่น  (มก 12.42) นางมาเรียแห่งเมืองเบธาเนียที่เทน้ำมันราคาแพงลงบนพระเศียรพระองค์  (มธ 26.8) แต่คนเหล่านี้จะอยู่ข้างต้นในวันพิพากษา  (มก 12.43-44, มธ 26.10-13) พวกสาวกที่ชอบเถียงกันว่าใครจะเป็นใหญ่   ให้ระวัง  (มธ 18.1, 20.21, ลก 22.24)

 

3.      บทเรียนที่เราเรียนจากคำอุปมานี้

พระเจ้านั้นประกอบด้วยความรักและแสวงหาคนบาป

พระเจ้าทรงอวยพระพรมหาศาลแก่ผู้เหล่านี้ที่รับใช้พระองค์ถึงแม้ว่าโอกาศนั้นถูกจำกัด

ในวันพิพากษาจะเป็นวันเปลี่ยนระดับบุคคลครั้งยิ่งใหญ่  เพราะว่าพระเจ้าไม่ได้วัดตามที่มนุษย์คิดจะมีการแปลกในที่สุด  (1 ซมอ 16.7)

เราต้องไม่ต่อลองกับพระเจ้า

เราต้องไม่เปรียบตัวเองกับผู้อื่น  (2 กธ 10.12)

พระองค์นับบริการ  ไม่ใช่ว่าใครมาก่อน